BAARN – T-cellen, die de strijd aan gaan met infecties, verhogen ook de bloeddruk bij muizen na een periode van stress.
Tot die conclusie komen onderzoekers van de Emory University School of Medicine.

Het effect van chronische stress op hart- en vaatziekten lijkt een bijwerking van het immuunsysteem. De resultaten zijn gepubliceerd in het tijdschrift Biological Psychiatry.
“Van chronische stress is al langer bekend dat het schadelijke effecten kan hebben voor het immuunsysteem en de bloeddruk”, vertelt hoofdonderzoeker Paul Marvar. “Ons doel was om te kijken naar de rol van T-cellen bij het ontstaan van een stressgerelateerde hoge bloeddruk.”

Onderzoek
Tijdens het onderzoek werden muizen gedurende een week blootgesteld aan twee uur stress per dag. De diertjes werden in een te kleine ruime geplaatst en in een kooi waar andere muizen hun geur al hadden achtergelaten. De blootstelling aan stress verhoogde de bloeddruk van gemiddeld 115 mm Hg tot 125 mm Hg.

Bij genetische gemanipuleerde muizen zonder T-cellen raakte de bloeddruk niet verhoogd als gevolg van stress. Uit eerder onderzoek bleek ook al dat T-cellen een rol speelden bij een hogere bloeddruk door een teveel aan zout in de voeding of door het hormoon angiotensine, dat een rol speelt bij het reguleren van de bloeddruk.
Hoge bloeddruk bij stress door immuunsysteem
BAARN – T-cellen, die de strijd aan gaan met infecties, verhogen ook de bloeddruk bij muizen na een periode van stress.
Tot die conclusie komen onderzoekers van de Emory University School of Medicine.
Het effect van chronische stress op hart- en vaatziekten lijkt een bijwerking van het immuunsysteem. De resultaten zijn gepubliceerd in het tijdschrift Biological Psychiatry.
“Van chronische stress is al langer bekend dat het schadelijke effecten kan hebben voor het immuunsysteem en de bloeddruk”, vertelt hoofdonderzoeker Paul Marvar. “Ons doel was om te kijken naar de rol van T-cellen bij het ontstaan van een stressgerelateerde hoge bloeddruk.”
Onderzoek
Tijdens het onderzoek werden muizen gedurende een week blootgesteld aan twee uur stress per dag. De diertjes werden in een te kleine ruime geplaatst en in een kooi waar andere muizen hun geur al hadden achtergelaten. De blootstelling aan stress verhoogde de bloeddruk van gemiddeld 115 mm Hg tot 125 mm Hg.

Bij genetische gemanipuleerde muizen zonder T-cellen raakte de bloeddruk niet verhoogd als gevolg van stress. Uit eerder onderzoek bleek ook al dat T-cellen een rol speelden bij een hogere bloeddruk door een teveel aan zout in de voeding of door het hormoon angiotensine, dat een rol speelt bij het reguleren van de bloeddruk.

Vragen
Daarbij tonen verschillende dierenstudies dat bloeddrukverlagers, zoals geneesmiddelen die inspelen op angiotensine, ook kunnen helpen bij stress of spanning. Marvar: “Er zijn nog veel onbeantwoorde vragen. Onderzoek bij mensen zal meer duidelijkheid moeten geven.”

Daarbij tonen verschillende dierenstudies dat bloeddrukverlagers, zoals geneesmiddelen die inspelen op angiotensine, ook kunnen helpen bij stress of spanning. Marvar: “Er zijn nog veel onbeantwoorde vragen. Onderzoek bij mensen zal meer duidelijkheid moeten geven.”

AMSTERDAM – Bij weeshuiskinderen zijn de verschillende hersengebieden minder goed met elkaar verbonden dan bij kinderen die in een pleeggezin of bij eigen ouders opgroeien.

Dat beschrijven Amerikaanse wetenschappers van de Universiteit van Maryland deze week in PNAS.

De onderzoekers wilden weten wat effect is op de hersenontwikkeling van kinderen, als zij verlaten worden door hun ouders voor de leeftijd van 2,5 jaar. Het is bekend dat kinderen uit weeshuizen vaker gedragsproblemen hebben, maar de oorzaak daarvan is nog niet opgehelderd.

De wetenschappers onderscheidden in hun onderzoek kinderen die na de verlating in een weeshuis opgroeiden en zij die terecht kwamen in een pleeggezin. Ze onderzochten zowel de grijze stof in de hersenen, die verantwoordelijk is voor de daadwerkelijk hersenactiviteit, als de witte stof, die de verbinding en communicatie tussen verschillende hersendelen verzorgt.

Witte stof
Het bleek dat de grijze stof van zowel pleeggezinkinderen als weeshuiskinderen minder ontwikkeld was dan dat kinderen die niet verlaten waren. Bij de witte stof was het echter anders. Dat was bij pleeggezinkinderen net zo ontwikkeld als bij kinderen die bij hun eigen ouders opgroeiden. Bij weeshuiskinderen bleef de ontwikkeling daarvan echter ook achter.

De onderzoekers concludeerden daaruit dat verbeterende omstandigheden, zoals het opgenomen worden door een pleeggezin naar verlating door ouders, niet de grijze stof maar de vooral de witte stof verbeteren. Dat zou betekenen dat een slechte connectiviteit tussen hersendelen, en de niet de hersenactiviteit an sich, een belangrijke oorzaak is van de gedragsproblemen bij weeshuiskinderen.

BAARN – De hersenen van mensen met overgewicht zijn anders dan die van dunne mensen. Dat concluderen onderzoekers van de Finse University of Turku en Aalto University.
Overgewicht is over het algemeen het gevolg van een te grote energie-inname (door te veel eten of te weinig bewegen).
Toch zijn sommige mensen vatbaarder voor overeten en gewichtstoename. Aangezien het centrale zenuwstelsel betrokken is bij het verwerken van hongersignalen en de voedselinname, lijkt het aannemelijk dat de hersenen een rol spelen bij overgewicht.

Hersenactiviteit
De Finse onderzoekers maten voor het onderzoek de hersenactiviteit in verschillen hersengebieden bij de proefpersonen met en zonder overgewicht. Ze vonden een verhoogd glucosemetabolisme in de basale ganglia (hersenstructuren rondom de thalamus) van de mensen met overgewicht. Deze basale ganglia zijn betrokken bij beloning.

Het beloningssysteem in de hersenen van mensen met overgewicht reageerde ook krachtiger op afbeeldingen van eten. Daarnaast was bepaalde hersenactiviteit in de frontaalkwab, betrokken bij gedragscontrole, juist minder.
Behandeling
“Onze resultaten suggereren dat de hersenen van mensen met overgewicht constant signalen afgeven die eten promoten. Zelfs als het lichaam geen behoefte heeft aan extra energie”, legt onderzoeker Lauri Nummenmaa uit.
“Dit heeft grote gevolgen voor hoe we nu naar overgewicht kijken en biedt ook mogelijkheden voor het ontwikkelen van pillen of psychische behandelingen van obesitas.”
Limbische systeem (‘gevoelshersenen’, diëncefalon)
Centrale gedeelte van de hersenen dat is gelegen in de tussenhersenen (= diencefalon) aan het einde van de hersenstam onder de grote hersenen.

In het limbische systeem worden alle gevoels- of sensorische indrukken, waaronder pijn-signalen, afkomstig van zowel binnen als buiten (= zintuiglijk) het lichaam, geïntegreerd tot gevoelens (= emoties en sentimenten) en één algeheel gevoelen (= stemming) en motivate (= ambitie) en daarna gekoppeld aan de overige hersenfuncties.

In het limbische systeem bevinden zich o.a.

• basale kernen: stroomlijning van de bewegingen
• hippocampus (= zeepaardje): regelatie gedragspatronen
• hypothalamus: regeling van de onwillekeurige (= autonome) lichaamsfuncties, waaronder de lichaamstemperatuur
• thalamus: o.a. verwerking van pijnsignalen

BAARN – De fysieke en emotionele schade van pesten en geweld gaat mogelijk nog dieper dan gedacht werd.
Uit nieuw onderzoek blijkt dat het genetisch materiaal van gepeste kinderen schade vertoond die normaal optreedt bij het ouder worden.
De onderzoekers bekeken DNA-monsters van tweelingen op 5- en 10-jarige leeftijd. Ook werden de moeders geïnterviewd toen hun kinderen 5, 7 en 10 jaar waren. Om te zien wat de invloed van geweld op het verouderingsproces is, keken ze naar de telomeren. Dit zijn de beschermkapjes van het DNA, vergelijkbaar met de plastic uiteinden van schoenveters.

Telomeren worden naar verloop van tijd korter. Hun lengte lijkt een indicatie te zijn voor de snelheid waarmee je lichaam veroudert.
Versnelde veroudering
De lengte van de telomeren werd vergeleken met drie soorten geweld: huiselijk geweld tussen moeder en partner, vaak gepest worden en fysieke mishandeling door een volwassene. De telomeren van kinderen die bloot hadden gestaan aan geweld, bleken in versneld tempo korter te worden tussen hun 5e en 10e. Kinderen die te maken hadden met verschillende vormen van geweld, bleken het snelst te verouderen.
“Kinderen die op jonge leeftijd al te maken hebben met extreem geweld, hebben een biologische leeftijd die veel ouder is dan bij andere kinderen”, schrijft Idan Shalev in Molecular Psychiatry. Of dit proces omkeerbaar is, is nog niet duidelijk. De onderzoekers willen de kinderen gedurende lagere tijd blijven volgen, om te zien hoe het later in hun leven met ze zal gaan.

BAARN – Frisdrank wordt regelmatig in verband gebracht met allerlei aandoeningen. Voor het eerst tonen onderzoekers nu dat de suikerrijke dranken de kans op een beroerte verhogen.
De studie is uitgevoerd aan het Cleveland Clinic’s Wellness Institute en de Harvard University.
Eerdere studies toonden dat frisdrank de kans op gewichtstoename, diabetes, hoge bloeddruk, hoog cholesterol, jicht en hartziekten vergroot.

Suiker
“Frisdrank is de belangrijkste bron van toegevoegde suikers in ons voedingspatroon”, vertelt onderzoeker Adam Bernstein. “We krijgen steeds meer zicht op de reacties in het lichaam als gevolg van frisdrankinname. Deze kettingreacties kunnen leiden tot verschillende ziekten, waaronder beroerte.”

De suiker in de drank leidt tot snelle verhoging van de bloedsuiker. Na verloop van tijd kan dit resulteren in glucose-intolerantie, insulineresistentie en ontstekingen. Deze lichamelijke veranderingen beïnvloeden aderverkalking en trombose: risicofactoren voor een beroerte.

Rood vlees
De onderzoekers bestudeerden de frisdrankconsumptie van 43.371 mannen van de Health Professionals Follow-up Study (1986 tot 2008) en 84.085 vrouwen uit de Nurses’ Health Study (1980 en 2008). Tijdens de onderzoeksperiode kregen 2.938 vrouwen en 1.416 mannen een beroerte.

Uit het onderzoek bleek ook dat mensen die veel frisdrank dronken ook minder bewogen en meer rood vlees en vetrijke producten aten. Ook na correctie voor deze factoren bleef echter het effect van frisdrank op beroerte overeind.

Los Angeles – september 1998
door Dr. Maris Ermarson
Het betreft het verhaal over een jonge vrouw, die leed onder de ernstige degeneratie van de zenuwen door toxische stoffen die atrofie en het verdwijnen van haar kuitspier veroorzaakten. Het is een kenmerkend voorbeeld van de heilzame invloeden van het PAPIMI-apparaat. Hier is het verslag zoals het gepost is door Dr. Maris Ermarson:

“CASUS VAN DE MAAND”
Dat is geweldig!
Patient gescheidenis:
“Een 31-jarige vrouw uit Texas was blootgesteld aan dodelijke toxische stoffen die een kettingreactie van ernstige gezondheidsproblemen veroorzaakten. Ze leed onder ernstige degeneratie van de zenuwen naar haar kuitspieren. Haar kuitspieren begonnen te atrofiëren en verdwijnen. Ze kon alleen pijnlijk rond hinken met spalken en krukken. Om wat pijn te verlichten, gebruikte ze een rolstoel.

Deze toestand werd steeds erger. Dokters waren verbijsterd. Haar medische rekeningen waren buitengewoon hoog. Een arts gaf haar extreem krachtige chemotherapie voor 3 maanden. De chemotherapie veroorzaakte een longontsteking die haar bijna het leven heeft gekost! Toen de longontsteking eindelijk gestabiliseerd was, had deze arts het lef om haar te zeggen dat ze de medicatie nog een keer moest ondergaan omdat ze het niet genoeg tijd had gegeven om het te laten werken! Uiteindelijk bezocht ze de Mayo Clinic. Daar had men geen idee, maar men stelde voor een verkennende hersenoperatie te doen, wat volgens haar nergens op sloeg. Toen nam ze contact op met mij.”

Mijn behandeling:
“Een maand voordat ze naar Los Angeles kwam, was ze begonnen met het nemen van de supplementen die ik had aanbevolen. Toen ze een week in Los Angeles was, kreeg ze dagelijks lichaamsoefeningen en elektromagnetische sessies (met PAPIMI)

Na de derde elektromagnetische sessie, voelde ze haar voet tintelen. Ze had in twee jaar geen gevoel in haar rechter voet gehad. Na de vijfde sessie contracteerden alle spieren van haar benen. Tegen het einde van de week ervoer ze een toegenomen gevoeligheid en beter gecoördineerde spieractiviteit. Ze had minder pijn en liep beter met haar krukken. Bovendien merkte ze dat haar menstruele krampen die ze al had sinds 1973 waren verdwenen. Ze had in zes jaar nog nooit zo goed geslapen.

Na drie maanden spraken we haar over de telefoon. Ze kan nu lopen zonder spalken en ze gebruikt alleen nog een wandelstok. Het gaat steeds beter met haar. Ze vertelde me dat ze het gevoel had dat mijn behandeling “een deur opende” die haar lichaam nu toestond om te genezen. Ze vroeg me ook wanneer ik een kliniek in Texas zou openen.”

AMSTERDAM – Blootstelling aan een schadelijke stof tast nakomelingen meerdere generaties lang fysiek en mentaal aan.

Dat schrijven Amerikaanse onderzoekers van de Universiteit van Texas deze week in PNAS.
De wetenschappers stelden in hun onderzoek ratten bloot aan het schimmelverdelgingsmiddel vinclozolin en lieten de beesten vervolgens drie generaties lang doorparen zonder dat ze weer met de schadelijke stof in contact kwamen.
Vervolgens vergeleken ze de ratten met soortgenoten die ook in de eerste generatie niet blootgesteld waren aan het verdelgingsmiddel. Het bleek dat nakomelingem van de blootgestelde ratten dikker waren en een hogere testosterongehalte in hun bloed hadden.
Bovendien waren ze minder sociaal: ze hadden weinig interesse in contact met nieuwe ratten. De ratten hebben dus na meerdere generaties nog steeds zowel fysiek als mentaal last van blootstelling aan een schadelijke stof in een eerdere generatie.

Epigenetica
De onderzoekers wijten dit aan epigenetica. Dat is het fenomeen waarbij tijdens het leven iemands genetisch informatie aangepast wordt door specifieke moleculen, zogenaamde methylgroepen, aan het DNA te hangen.
Door die methylgroepen worden genen meer of minder actief. Er verandert hiermee dus niks aan de DNA-volgorde.

Omdat de epigenetische veranderingen ook in de sperma- of eicellen optreden, worden de aanpassingen doorgegeven aan volgende generaties. De blootstelling aan chemicaliën kan dus generaties lang een negatief effect hebben. Of het bij mensen ook zo werkt is niet bekend.

AMSTERDAM -1 juli 2011
Pasgeboren baby’s zijn al in staat om emoties van anderen te herkennen. Dat hebben Britse wetenschappers aangetoond.

De hersenen van baby’s reageren drie maanden na hun geboorte al op verschillende emotionele klanken in de stemmen van andere mensen.
Het menselijk brein ontwikkelt daarmee veel eerder het vermogen om emoties te verwerken dan tot nu toe werd aangenomen.

Hersenscans
Dat meldt BBC News op basis van een onderzoek aan het King’s College in Londen. “Deze ontdekking verandert ons begrip van de ontwikkeling van kinderen fundamenteel”, verklaart hoofdonderzoeker Declan Murphy.
De wetenschappers kwamen tot hun bevindingen door baby’s van drie maanden oud tijdens hun slaap te laten luisteren naar emotionele geluiden, zoals gelach en gehuil. Ondertussen werden er scans gemaakt van hun hersenen.

Vrolijk
Bij de kinderen werden onder invloed van deze geluiden al hetzelfde hersengebied geactiveerd als bij volwassenen: de temporale kwab. Toch was het gevoel voor emotie van de baby’s nog niet helemaal volgroeid.
De babyhersenen reageerden vooral sterk op droevige klanken, maar maakten nog nauwelijks onderscheid tussen vrolijke en negatieve geluiden.
De resultaten van het experiment zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Current Biology.

Autisme
De wetenschappers denken door de nieuwe ontdekkingen verschillen in kaart te kunnen brengen tussen de ontwikkeling van een gezond brein en een autistisch brein. Dit zou meer informatie kunnen opleveren over het ontstaan van autisme. “Door te kijken wanneer het vermogen tot herkennen van emoties precies op gang komt in de hersenen van kinderen kunnen we precies bepalen waar de ontwikkeling misgaat”, aldus Murphy.

BAARN – Kinderen met autismespectrumstoornissen kampen vaak ook met andere gezondheidsproblemen. Dat blijkt uit een onderzoek van de University of Missouri.
Micah Mazurek bestudeerde 2.973 kinderen en adolescenten met autisme of een daaraan verwante aandoening. Bijna een kwart bleek chronische maag- en darmklachten te hebben, zoals constipatie, buikpijn, een opgeblazen gevoel, diarree of misselijkheid.

Daarnaast hadden ze vaker last van angsten en zintuiglijke problemen, zoals gevoeligheid voor licht, geluid en bepaalde texturen.
Grote impact

“Deze problemen hebben een grote impact op het dagelijks leven. Kinderen met angsten kunnen gestrest worden van nieuwe activiteiten en degenen met zintuiglijke problemen kunnen moeite hebben een omgeving met veel prikkels en met opletten. Ook hebben ze soms last van vervelende maag- en darmproblemen waar ze niet over kunnen praten met volwassenen”, zegt Mazurek.

Zorgverleners
Volgens Mazurek moeten zorgverleners zich ervan bewust zijn dat angst, maag- en darmklachten en zintuiglijke problemen vaak voorkomen bij mensen met een autismespectrumstoornis. Door daar goed mee om te gaan kan de kwaliteit van leven en het effect van behandelingen bij deze kinderen aanzienlijk verbeteren.