0299 713002
Los Angeles – september 1998
door Dr. Maris Ermarson
Het betreft het verhaal over een jonge vrouw, die leed onder de ernstige degeneratie van de zenuwen door toxische stoffen die atrofie en het verdwijnen van haar kuitspier veroorzaakten. Het is een kenmerkend voorbeeld van de heilzame invloeden van het PAPIMI-apparaat. Hier is het verslag zoals het gepost is door Dr. Maris Ermarson:
“CASUS VAN DE MAAND”
Dat is geweldig!
Patient gescheidenis:
“Een 31-jarige vrouw uit Texas was blootgesteld aan dodelijke toxische stoffen die een kettingreactie van ernstige gezondheidsproblemen veroorzaakten. Ze leed onder ernstige degeneratie van de zenuwen naar haar kuitspieren. Haar kuitspieren begonnen te atrofiëren en verdwijnen. Ze kon alleen pijnlijk rond hinken met spalken en krukken. Om wat pijn te verlichten, gebruikte ze een rolstoel.
Deze toestand werd steeds erger. Dokters waren verbijsterd. Haar medische rekeningen waren buitengewoon hoog. Een arts gaf haar extreem krachtige chemotherapie voor 3 maanden. De chemotherapie veroorzaakte een longontsteking die haar bijna het leven heeft gekost! Toen de longontsteking eindelijk gestabiliseerd was, had deze arts het lef om haar te zeggen dat ze de medicatie nog een keer moest ondergaan omdat ze het niet genoeg tijd had gegeven om het te laten werken! Uiteindelijk bezocht ze de Mayo Clinic. Daar had men geen idee, maar men stelde voor een verkennende hersenoperatie te doen, wat volgens haar nergens op sloeg. Toen nam ze contact op met mij.”
Mijn behandeling:
“Een maand voordat ze naar Los Angeles kwam, was ze begonnen met het nemen van de supplementen die ik had aanbevolen. Toen ze een week in Los Angeles was, kreeg ze dagelijks lichaamsoefeningen en elektromagnetische sessies (met PAPIMI)
Na de derde elektromagnetische sessie, voelde ze haar voet tintelen. Ze had in twee jaar geen gevoel in haar rechter voet gehad. Na de vijfde sessie contracteerden alle spieren van haar benen. Tegen het einde van de week ervoer ze een toegenomen gevoeligheid en beter gecoördineerde spieractiviteit. Ze had minder pijn en liep beter met haar krukken. Bovendien merkte ze dat haar menstruele krampen die ze al had sinds 1973 waren verdwenen. Ze had in zes jaar nog nooit zo goed geslapen.
Na drie maanden spraken we haar over de telefoon. Ze kan nu lopen zonder spalken en ze gebruikt alleen nog een wandelstok. Het gaat steeds beter met haar. Ze vertelde me dat ze het gevoel had dat mijn behandeling “een deur opende” die haar lichaam nu toestond om te genezen. Ze vroeg me ook wanneer ik een kliniek in Texas zou openen.”